مقامات ایالات متحده مرگ نوزادان و قربانیان بمب اتمی را نادیده گرفتند
یکی از تاثیرات فوری آزمایش “ترینی‌تی” افزایش مرگ نوزادان بود. در سال 1947، یک ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی در روستای راسول، به نام کاترین اس. بینکه، نامه‌ای به استافورد وارن، مسئول ایمنی در پروژه منهتن، نوشت و از او پرسید که آیا مرگ‌های نوزادان ارتباطی با آزمایش “ترینی‌تی” دارد.
او در نامه‌اش به وارن نوشت: «همان‌طور که به یاد دارم، در آگوست 1945، ماه بعد از آزمایش اولین بمب در نیومکزیکو، حدود 35 مرگ نوزادی در اینجا اتفاق افتاد.» به گفته نشریه Bulletin of the Atomic Scientists، بینکه همچنین اشاره کرد که نرخ مرگ نوزادان در آلاموگوردو، نزدیک‌تر به محل آزمایش، حتی بیشتر از راسوِل بوده است.
در آن زمان، دانشمندان متوجه شده بودند که قرار گرفتن در معرض تابش هسته‌ای می‌تواند به تومورها، سرطان‌ها و دیگر اثرات منفی سلامتی منجر شود. در حقیقت، پنج روز پس از آزمایش “ترینی‌تی”، وارن به ژنرال لزلی گرووز، رهبر پروژه منهتن، گفته بود که پسماندهای هسته‌ای از این آزمایش «یک خطر بسیار جدی» در منطقه‌ای به مساحت 2,700 مایل مربع در جهت باد از محل آزمایش به شمار می‌رود.
با وجود آگاهی وارن از اینکه پسماندهای رادیواکتیو خطر سلامتی بزرگی را به دنبال دارند، دستیار او در پاسخ به بینکه نوشت که او چیزی درباره افزایش مرگ نوزادان نشنیده است، اما در هر صورت می‌خواهد اطمینان دهد که «سلامت و ایمنی مردم در هیچ‌گونه خطری قرار ندارد.»
آزمایش “ترینی‌تی” بحران سلامت مستمری ایجاد کرد
در دهه‌های بعدی، افرادی که از انفجار “ترینی‌تی” جان سالم به در برده بودند، شروع به ابتلا به سرطان، بیماری‌های قلبی و مشکلات سلامتی دیگر کردند. افرادی که پس از انفجار به دنیا آمدند نیز دچار این مشکلات شدند. این امر نه تنها به دلیل باقی‌ماندن پسماندهای رادیواکتیو از آزمایش “ترینی‌تی” در محیط زیست بود، بلکه عوامل دیگری مانند معدن‌کاری اورانیوم (که یکی از اجزای اصلی ساخت بمب اتمی است) و پسماندهای هسته‌ای از آزمایشات هسته‌ای در نوادا از دهه 1950 نیز مؤثر بود.
افرادی که در نزدیکی “ترینی‌تی” و دیگر سایت‌های آزمایش هسته‌ای زندگی می‌کردند، خود را “downwinders” نامیدند و ارتباطی بین مشکلات سلامتی جوامعشان و آزمایش‌های هسته‌ای دولت برقرار کردند. در سال 1990، ایالات متحده قانون جبران خسارت تابش را تصویب کرد تا به برخی از داؤن‌ویندرز سایت آزمایش نوادا در نزدیکی لاس‌وگاس پول بدهد. با این حال، این قانون هیچ‌گونه جبران یا عذرخواهی برای داؤن‌ویندرز سایت آزمایش “ترینی‌تی” فراهم نکرده است.
در سال 2005، تینا کوردووا “کنسرسیوم داؤن‌ویندرز حوضه تولاروسا” را بنیان‌گذاری کرد تا توجه‌ها را به تابش‌های رادیواکتیوی این منطقه جلب کند و اقداماتی از دولت بخواهد. این سازمان پیشنهادهایی برای اصلاحات در قانون جبران خسارت تابش دارد که شامل داؤن‌ویندرز نیومکزیکو و دیگر افرادی است که در معرض تابش هسته‌ای قرار گرفته‌اند.
کوردووا، که در سال 1959 در تولاروسا به دنیا آمده و بازمانده سرطان است، می‌گوید: «این قانون یک اعتراف از سوی دولت است به آسیب‌هایی که به دیگر داؤن‌ویندرز وارد کرده‌اند. مشکل اینجاست که این برنامه کافی نیست چون افرادی که اولین بار در معرض تابش هسته‌ای بمب قرار گرفتند، یعنی مردم نیومکزیکو، در آن لحاظ نشده‌اند.»
در گزارش 2010، مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها نتیجه‌گیری کرد که نرخ‌های تابش ناشی از آزمایش “ترینی‌تی” «در سطوحی به میزان 10,000 برابر بالاتر از آنچه که در حال حاضر مجاز است، اندازه‌گیری شده است.» اولین انفجار هسته‌ای بحران سلامتی مداومی ایجاد کرد که داؤن‌ویندرز نیومکزیکو هنوز در پی عذرخواهی و جبران خسارت برای آن هستند.
منابع
وبسایت History.com ، اولین قربانیان بمب اتمی در نیومکزیکو 🔗
همچنین نگاهی بیندازید به:
«جی. رابرت اوپنهایمر: 5 حقیقت درباره پدر بمب اتمی»
